Gisteren hebben we een rustige ochtend gehouden. Janet en ik hebben na het late ontbijt een fietstochtje gemaakt met als einddoel de winkeltjes bij de brug. Altijd leuk om daarin rond te neuzen en ideetjes op te doen. En natuurlijk onderhandelen als er wat gekocht wordt.

Daarna hebben we de fietsen ingeleverd en hebben nog even wat gegeten voordat we met de minivan naar Bangkok zouden gaan. En zoals wel vaker op vakantie, kwamen we bekenden tegen: de familie Geenen uit Malden (Bakker Strik) die met het hele gezin zaten te eten in het restaurant van ons hotel. We wisselden kort wat ervaring uit maar toen stond ons busje al klaar en moesten we vertrekken. Het werd een lange reis!

Het busje naar Bangkok deed er langer over dan we hadden gedacht. Waarschijnlijk was het vanwege het slechte weer erg druk en langzamerhand kregen we het idee dat we het via de geplande route niet zouden halen. We zochten hulp bij medepassagiers die engels konden en besloten eerder uit te stappen en per tuc-tuc ons in de verkeerschaos van Bangkok centrum te storten. Twee tuc-tucs wel te verstaan want met al onze bagage paste dat niet in eentje.

De twee chauffeurs hadden ieder hun eigen route bedacht en al gauw waren we elkaar kwijt in het verkeer en in de stromende regen. Per sms konden we nog wat contact onderhouden. Uiteindelijk zagen we elkaar weer op het station, tot grote opluchting van Arthur.

Precies op de aangegeven tijd liepen we het perron op naar de gereedstaande trein. Rijtuig en stoelnummer waren op ons kaartje vermeld, maar binnen waren ze nog bezig met reparatie van een van onze bedden. Ook waren er nog andere problemen, zodat de trein zich pas 3 kwartier na gepland vertrek in beweging zette. We reden langzaam door Bangkok en zagen een paar armoedige (sloppenwijken) langs het spoor. We hadden tijdens onze fietsttocht door Chinatown al wel gezien dat Thailand de nodige armoe kent, maar dit was nog wel een graadje erger.

Bij het derde station in Bangkok bleef de trein stilstaan en stilstaan en stilstaan. Ondertussen hebben we wat gegeten in de restauratiewagon, maar nog altijd reden we niet. Uiteindelijk na ruim 2 uur, vertrokken we dan eindelijk. Rutger had het al wel gehad met de trein: het was bepaald geen NS kwaliteit om het maar zacht uit te drukken.

De reis erna verliep voorspoedig. Wel veel lawaai natuurlijk en de nodige hobbels van wissels en oneffenheden, maar uiteindelijk werden we door het monotone "kedeng-kedeng" in slaap gewiegt (of eigenlijk gestuiterd). Na het ochtendgloren kwamen we in de buurt van Chumpong in Zuid Thailand. We zaten al in de startblokken na de vorige ervaring in Ayutthaya en zo konden we de kleine minuut die verstreek tussen melding en stilstand bij het perron nog net onze schoenen aanschieten en de rugzakken op onze rug hijsen.

Waar we al voor vreesden bleek waar, we konden de aansluiting met de boot niet meer halen en dus moesten we weer wachten, ipv halfacht werd het 1 uur en ook dat werd niet gehaald. Maar we hadden de tijd. De overtocht verliep vlot en uiteindelijk arriveerden we daar om 4 uur.

We werden opgepikt door het hotel en na een kort ritje konden we inchecken en werd ook vast het nodige papierwerk voor de duikcursus ingevuld. Morgenmiddag is de eerste kennismaking. Leuk en spannend tegelijk.

We zitten op een mooi resort, maar de setting is wel heel anders dan we ons hadden voorgesteld vanuit Maleisie. Koh Tao is een groter eiland met veel toeristen en rumoer. Ook wel weer gezellig toch?

De jongens hadden na zoveel dagen rijst en noodles, weer gewoon zin in pizza en wij hebben ook weer eens een gepofte aardappel gekozen. Nu zitten we weer op onze kamer, lekker relaxen en wat schrijfwerk verrichten. Tot morgen allemaal!

groet, Rene